De beruchte grensovergang

We moesten een nachtje in Tulcán blijven omdat we niet in het donker de grens over wilden. Dus bleven we 1 nacht in een veelste duur hotel in dit kleine gehucht waar we alleen maar gefrituurde kip en slappe friet te eten konden krijgen; geweldig....

De volgende ochtend pakten we de taxi naar grens met Colombia, waar we inmiddels al zoveel over hadden gelezen. De taxi reed zo voorbij de eindeloze file naar de grensovergang en ook bij het migratie bureau van Ecuador hadden we onze stempels zo te pakken en konden we gaan lopen. Één glimp van onze europese paspoorten en we mochten zo doorlopen voorbij de schreeuwende en klagende mensen.
Aan de Colombiaanse kant hoefden we niet eens iets in te vullen, geen ingewikkelde migratie en declaratie papieren, alleen ons paspoort was genoeg. 
Het enige wat we moesten vertellen was onze eerste bestemming in het land en de stempel was gezet. 
Zo makkelijk gaat dat dus.

Dag Ecuador en hallo Colombia!

We zaten ook zo weer in de taxi naar het busstation van ipiales om alvast een ticket naar Cali te kopen voor die avond. Daarna dumpten we onze tassen en pakten een collectivo naar de beroemde kerk van Las Lajas.
Een indrukwekkend gezicht; een prachtig kerkje tussen de rotsen en boven de rivier. 
Zodra de sanctuary binnen liepen werden we van alle kanten welkom geheten in Colombia en wilden ze allemaal een praatje met ons maken. Als enige blanken vielen we behoorlijk op en wilden ze vervolgens allemaal ons een hand geven of met ons op de foto. Heel bizar, ik dacht dat ik de fotosessies achter me had gelaten in Azië..

Ze waren allemaal super vriendelijk en wilden weten waar we vandaan kwamen en hoelang we in Colombia zouden blijven.
Na ons kerkbezoekje gingen we met een kabelbaan weer omhoog en richting het centrum van Ipiales. 
We hadden nog een aantal uur voordat we met de bus naar Cali zouden vertrekken.
We aten pizza, dronken bier, kochten nieuwe opladers en eindelijk een nieuw horloge en liepen nog wat doelloos rond door de gezellige winkelstraat voordat we weer in een nachtbus stapen. De allerlaatste hopelijk.. (De rest van de rit willen we graag met het vliegtuig doen). Op naar Medellín!