De laatste dagen in Zuid-Amerika

21 augustus 2016 - Cusco, Peru

We vlogen van Santa Marta naar Bogota, de hoofdstad van Colombia. Helaas hadden we maar weinig tijd hier, het leuk zo'n leuke stad in die paar uurtjes dat we daar rond hebben gelopen. We sliepen in stapelbedden van 3 hoog, liepen door de drukke winkelstraten, langs gezellige pleintjes en geweldige muurschilderingen. Helaas was het alweer tijd om ons naar het vliegveld te begeven en Colombia te verlaten.

Het vliegveld van Bogota was groter en drukker dan verwacht, er was maar 1 check-in bali open en het duurde allemaal super lang. Er was een vrouwtje dat beweerde dat we moesten betalen om onze boardingpassen uit te laten printen, maar als ik dat nu alvast helemaal aan de andere kant van het vliegveld ging doen bij het kantoortje van vivacolomvia was het sneller en goedkoper. Er was helemaal geen kantoortje en de mensen aan de bali van de nationale vluchten vroegen wat ik kwam doen. Bedankt voor deze gouden tip, de passen werden gewoon gratis voor ons uitgeprint. Toen we eindelijk de tassen ingecheckt hadden, was het nog maar een uurtje tot onze vlucht. De rij bij de douane en security was ongelooflijk lang en schoot voor geen meter op. Alle mensen in de rij voor de vlucht naar Lima begonnen steeds nerveuzer en onrustiger te worden. Toen we nog maar 10 minuten hadden voordat de gate dicht zou gaan besloten met z'n allen eens flink voor te kruipen, dit veel bij heel veel andere passagiers niet in de smaak waardoor we nog even ruzie hebben staan maken en zelfs de security erbij probeerden te roepen. Maar de kwestie leek ze niks uit te maken, de enige reactie van de man was: " tja.... Dan mist iedereen z'n vlucht..." Kortom aan het personeel hadden we helemaal niks. Toen we met nog maar 3 minuten over eindelijk door security waren renden zo hard als maar kon naar de gate waar we op het nippertje onze vlucht haalden.

Later doen iedereen zat en de deuren dichtwaren werd er omgeroepen dat we nog even geduld moesten hebben; er werden 6 tassen uitgeladen van mensen die het niet op tijd gehaald hadden. Het leek het personeel allemaal niks uit te maken. Tijdens de vlucht wilden we graag wat eten bestellen want daar hadden we op het vliegveld geen tijd meer voor gehad. Maar we kwamen er al snel achter dat we alleen met Amerikaanse dollars konden betalen en die hadden we natuurlijk niet. Geen eten of srinken voor ons dus. Hoezo hadden we ook dollars moeten hebben als we van Colombia naar Peru vliegen. Maar goed dit was het einde van ons Colombia avontuur en al bijna het einde van onze vakantie. Dag Colombia tot hopelijk heel snel!

In Lima zagen iemand staan met een bordje van ons hostel, hij stond eigenlijk op andere passagiers te wachten maar had wel tijd om ons ook nog even weg te brengen. We checkten in, bestelden wat te eten en zaten nog een hele tijd in de woonkamer spelletjes te spelen: poolen en tafelvoetbal, lachen gieren brullen want we bakten er niks van. Na een ernstig korte nacht pakten we onze spullen, gingen we even snel ontbijten en vervolgens weer door naar het vliegveld. Op naar Cusco voor een paar uurtjes. De vlucht had natuurlijk een halfuur vertraging waardoor ik zeer onrustig in het vliegtuig zat, nu had ik maar een uurtje in Cusco om m'n tassen op te halen, opnieuw in te pakken en nog even wat te eten. Onze tassen kwamen gelukkig als eerste de band op rollen dus konden we direct in een taxi springen richting de school. De tassen waren met de hulp van Kirsten zo weer opnieuw goed ingepakt en verdeeld.

Voordat ik weer een taxi naar het vliegveld pakte, ging ik eerst nog met Kirsten mee een hostel regelen. Het hostel waar we de vorige keer zaten was opeens verdwenen dus moesten we opzoek naar iets anders. Nog even langs de super markt, nog even een laatste cadeautje voor mezelf kopen en nog heel even langs de Plaza de Armas voor de allerlaatste keer. Ik nam afscheid van Kirsten, die bleef nog 1 nachtje, en maakte me klaar voor m'n ellendig lange reis.

Dag Cusco, m'n tweede thuis, ik ga je heel erg missen!

1 Reactie

  1. Reina Braak:
    26 augustus 2016
    Aan alles komt een eind zeggen ze altijd. Wat hebben wij genoten van eerst jou avontuur alleen in Peru en later jullie rondreis samen met Kirsten door Zuid Amerika. Al stonden we doodsangsten uit met de Death Road in Bolivia ook weer stoer dat jullie het gedaan hebben. Maar inderdaad jullie papa's en ook mama's zaten thuis in angst af te wachten. Door het lezen van jullie reisverhalen waren we er ook een beetje bij en dat Kirsten 32jaar later in Cartagena op precies dezelfde plek als Hans staat dat vonden we ook heel gaaf. Nu kunnen jullie Groningen weer onveilig maken en de studie oppakken. Maar het zal t laatste avontuur wel niet zijn........