Avonturen in Cebu

Aangekomen in Cebu duurde het niet lang voordat we ons hostel hadden gevonden. Iemand op het vliegveld had ons Cebu guesthouse aanbevolen als zijnde prima  en goedkoop. Maar op weg naar onze kamer zagen we de kakkerlakken al wegvluchten tussen de gaten in de vieze vergeelde muren.

Pluspunt: we hadden wel airco op de kamer.

Ons guesthouse zou zich vlakbij de hoodstraat bevinden, geen taxi nodig dus. Onderweg probeerde ik geld te pinnen wat weer hoog nodig was, maar geen enkele automaat accepteerde m'n pinpas, ook m'n creditcard werd hardnekkig geweigerd.  Enigszins in paniek liepen we door de vieze straten opzoek naar een restaurant waar ze creditcards accepteren, dat bleek moeilijker dan gedacht. Alleen cash, zelfs bij Mcdonald's, KFC en alle andere fastfoodrestaurants.
Een paar straten verderop zagen we een grote verlichte wolkenkrabber met billboards van hotels en restaurants, de meest chique tent in Cebu, daar accepteren ze vast creditcards. 
Met de lift naar boven naar de 21e verdieping, een beetje bang voor de prijzen vonden we een super leuk 50's café. 
Eerst gevraagd of ze wilden checken of m'n creditcard werkte; jaaaaa niks aan de hand en dus tijd voor loempia's en cocktails. 
Cocktails waren 2 euro per stuk inclusief een fantastisch uitzicht over de stad met al z'n verlichting. 
Halverwege ons eerste drankje begon een bandje te spelen, alleen voor ons en de overige 5 gasten.
Twee zangeressen, en één man op een keyboard, ze speelden hun eigen versies van top 40 liedjes en klassiekers.  Alles kwam voorbij: Taylor Swift tot aan de Beatles en ze waren verrassend goed, vooral toen het kleine Aziatische mannetje achter z'n keyboard ook goed bleek te zingen.

We bleven als enige tot het einde van het optreden en gaven ze een staande ovatie. Napratend over ons gratis privé concert liepen we terug naar het hostel. Onderweg kwamen we langs een aantal bars en clubs maar er waren wederom nergens touristen te bekennen en ik voelde er niet veel voor om de hele avond karaoke aan te moeten horen. Dus zelf maar een liter bier gekocht en op het terrasje bij ons hostel gezeten. 

De volgende ochtend namen we de bus naar Danau om een dagje naar Danasan adventure park te gaan, volgens de website was het namelijk prima te bereiken met het openbaar vervoer. 
We werden met 17 man in een klein toyota busje gepropt, waardoor ik heel knusjes tussen twee oude vrouwtjes in zat waarvan er 1 de hele reis op m'n schouder heeft geslapen. Maar toen we na 2 uur rijden in Danau aankwamen bleek bijna niemand ooit van Danasan gehoord te hebben. Pas na de website gezien te hebben en het adres wist iemand pas waar het was en wilde ons natuurlijk wel op z'n motor een lift geven.

Onderweg de stijle bergweggetjes omhoog kregen we een lekke band en moesten we eerst langs de lokale motorshop: een bamboehutje met elektriciteit voor een compressor, overal kippen en natuurlijk een baby in een hangmat. Het duurde even maar dan word er ook voor 50 cent je band dichtgenaaid met naald en draad, vervolgens geplakt en getest. En het werkte nog ook, de band bleef heel gedurende de rest van de rit door de jungle.

We kwamen door de kleinste dorpjes waar we overal werden aangestaard en nagewezen, heel gek om te zien. Na ongeveer 2 uur achterop de motor te hebben gezeten waren we dan eindelijk aangekomen bij Danasan adventure park.
Het was nog zo'n 1,5 uur open, nog net genoeg tijd voor de zipline en de cave exploration.
Eerst tuigjes om, helmen op, en de trappen opnaar de zipline. Met een flinke aanloop sprongen we van de toren om vervolgens een veelste korte 120 meter te glijden maar wel met een prachtig uitzicht over de jungle en de bergen. 

Beneden aangekomen mochten we te paard terug naar het beginpunt. Ik hou normaal gesproken niet van paarden maar ik moet toegeven het was best leuk zo'n ritje door de jungle. 
Vervolgens gingen we op de tractor richting de grot, waar de tractor niet meer verder kon rijden moesten we nog een heel eind naar beneden klimmen om uiteindelijk bij de ingang te komen. 
We kregen weer een helm op, een zwemvest aan en een waterdichte zaklamp. Toen achter de gids de grot in. We moesten kruipen, rollen, zwemmen, hurken, bukken en vooral uitkijken tijdens onze ontdekkingstocht.  We zagen prachtige druipstenen, en zwommen in heerlijk puur en koud water, gelukkig geen enge beesten gezien.

Helemaal doorweekt kwamen we weer uit de grot gekropen, natuurlijk hadden we geen droge kleren meegenomen. En toch weer iemand zo gek gevonden om twee doorweekte en verloren touristen achter op de motor helemaal terug te brengen naar Danau. 
Tijdens zonsondergang reden we door de bergen en later in de complete duisternis reden we top snelheid over de smalle niet verlichte bergweggetjes terug naar het dal (levens gevaarlijk; sorry mama maar ik leef nog). 
Toen we eindelijk in Cebu terug waren wilden alle taxichauffeurs ons allemaal extra geld aftroggelen met rare additional fees, dus besloten we nog even te wachten met terug gaan naar ons hostel en eerst naar de bioscoop te gaan om the minions te kijken.