Eenzaam op de motor.

Davao lag eigenlijk totaal niet op de route, ik had er zelfs nog nooit van gehoord maar het was volgens Google de enige plek in de Filipijnen waar de zon scheen en daar kwamen natuurlijk voor. 

De vlucht vanaf Manila duurde ongeveer een uur, daarna namen we een taxi naar de haven en vervolgens een ferry naar Samal eiland waar we een kamer gereserveerd hadden in een beach resort.

Op de ferry merkten we al dat we alweer de enige touristen waren en we raakten al snel aan de praat met een local: Novel Pino. Hij had een motor en wilde ons wel naar punta del sol brengen. Hij vertelde over zijn werk als securityguard en als tourguide en dat hij het super leuk vond om vrienden met ons te worden.

In het pikke donker met z'n tweeën plus bagage bij Novel achter op de motor was een avondtuurlijke rit.
Op het hele eiland was geen straatverlichting en we gingen behoorlijk berg op berg af. Tijdens de klim hield de motor er opeens mee op waardoor we midden op de weg in de jungle in het donker de motor weer aan de praat moesten krijgen. 
Ons hotel was nog best een eindje rijden (10 km) en m'n backpack leek steeds zwaarder de worden, ik was blij toen eindelijk ons eindbestemming in zicht was.

Bij de receptie hadden ze onze boeking natuurlijk niet door gekregen, maar gelukkig was er verder niemand dus kregen we een veel luxere kamer dan die we eigenlijk geboekt hadden.
We kregen een heel schattig strandhuisje met airco en eigen badkamer. Toen we onze spullen hadden weggelegd kochten we een liter bier en gingen heerlijk bij de zee ziten. Het was donker, maar de hemel was helder, het was windstil, en we konden de wereld aan sterren zien. 

Na heerlijk uitgeslapen te hebben bestelden we een lekker ontbijtje, pakten onze zwemspullen en doken dan eindelijk maar toch het water in. Het water was prachtig blauw en lekker koel, alleen de golven waren te hoog om te kunnen snorkelen. S'avonds wilden we wel naar een dorpje om even wat te eten en misschien wat te drinken in een leuke bar met hopelijk andere touristen.  Na wat rondvragen kwamen we erachter dat sunset boulevard the place to be was, en onze nieuwe vriend Ronie wilde ons daar wel voor een paar euro naartoe brengen en dus stapten we weer achterop de motor.

Bij sunset klonk harde muziek,  er waren spotlights,  dat beloofde veel goeds. Maar toen we de boulevard over liepen merkten we al snel dat dit absoluut niet het geval was. De hele boulevard was verlaten op een paar karaokende locals na. 
Een hapje gegeten, een biertje gedaan, over strand gewandeld en toen maar weer terug naar ons hotel, weer bij een ander achterop de motor.
We waren de eenzaamheid en onze afgelegen locatie wel zat, dus namen we de volgende ochtend de ferry naar Davao city, en daarna een minibusje naar het centrum. Maar het centrum was niks meer dan weer zo'n enorm winkelcentrum, we gingen op zoek naar wifi en besloten dat Cebu de volgende bestemming zou zijn. 
Snel in de taxi naar het vliegveld, een vlucht geboekt en twee uur later zaten we alweer in het vliegtuig opweg naar het volgende eiland.