Zoektocht naar de zon

Toen we in Manila aankwamen kwam het met bakken uit de hemel, we dachten dat als we eerst even gingen slapen dat het daarna wel over zou zijn, het was immers nog vroeg.
Maar helaas toen we s'middags uit ons kleine vieze hostel kropen regende het nog steeds

Volgens de website zou het hostel in de gezelligste buurt van Manila liggen, maar dit bleek toch niet helemaal te kloppen. De straten waren vies, er lagen over mensen op straat,  alle straat kinderen volgen je op de voet bedelend om geld en er is nergens echt een stadscentrum, alleen een extreem groot winkelcentrum. 
Na een tijdje rondlopen besloten we terug te gaan naar ons hostel, maar door de aanhoudende jetleg hadden we toch wel veel moeite met slapen en later nog meer moeite met opstaan. 
 
De volgende ochtend na een goed ontbijtje besloten we Manila en het slechte weer te ontvluchten en gingen we naar Olongapo. Backpacks om en gaan, eerst naar het trein station gelopen (ongeveer 500 meter) het zweet liep me met straaltjes langs m'n gezicht. Toen door beveiligspoortjes bij het station, de backpacks moesten open en doorzocht, daarna kaartjes gekocht en onszelf in een overvolle trein gedrukt. De rit duurde ongeveer 30 minuten maar dat was me lang genoeg, ik werd aangestaard door alle veel kleinere filipino's en platgedrukt door de menigte.
 
Van de trein naar het busstation en 4 uur in de bus naar Olongapo bij subic bay, daar zouden mooie stranden en mooie natuur zijn. Aangekomen in Olongapo namen we een trike naar het strand, ik kan nog steeds niet geloven dat dat allemaal paste; 2 personen en 2 backpacks in een kleine zijspan. 
De omgeving was prachtig en het strand waarschijnlijk ook, alleen was dat moeilijk te zien door alle regen, wind en hoge golven.
 
In ons hotel bekeken we het weer bericht en kwamen erachter dat het de komende week alleen nog maar slechter zou worden door een naderende typhoon; the falcon. 
 
Ons tripje naar Olongapo was dus voor niks, de volgende dag namen we de bus terug naar Manila, en boekten we een vlucht naar Davao, in het zuidelijkste deel van de Filipijnen en het enige gebied waar het wel mooi weer zou worden.
We hadden nog een paar uur de tijd in Manilla dus gingen we naar de pier met een soort van kermis. Maar het weer was slecht en de attracties ook, dus tijd voor bier en snacks.
Finn ging wat te eten halen terwijl ik bier dronk en op de spullen lette, goed geregeld toch? 
Maar het duurde niet lang of er kwam een security guard naar me toe wijzend naar m'n bier. Ik wilde het eerst ontkennen maar dat had niet veel zin aangezien ik de enige tourist in de wijde omgeving was. 
Hij vroeg me of ik bier aan het drinken was en of ik er maar 1 had, ik zei ja maar 1tje en gooide m'n charmes in de strijd.  Ja dan was het goed, zolang het bij 1 bleef, we raakten aan de praat en voordat ik het wist was ik omringd door security guards, ik kreeg zelfs een krukje zodat ik niet op de grond hoefde te zitten. 
Toen finn terug kwam begon het behoorlijk te regenen dus brachten ze ons en onze spullen onder afdakje, en gaven ons verse kokosnoten die ze voor onze neus uit de palmbomen haalden. 
Het waren oranje kokosnoten, extra zoet en super lekker. 
 
Na facebook gegevens te hebben uitgewisseld, namen we een taxi naar het vliegveld om vervolgens door te vliegwn naar Davao op zoek naar de zon.