De verborgen evenaar

Uit een hele diepe slaap werden we wakker op het busstation in Quito, we waren er blijkbaar al..

We pakten de metrobus richting het centrum, maar tijdens de rit in de overvolle bus begon ik me steeds slechter te voelen. Ik voelde het bloed uit m'n hoofd wegstromen en m'n armen begonnen te tintelen, ik moest eerst echt even zitten. Toevallig stapen we op het goede station uit waar we ook moesten overstappen voor een bus naar het centrum. 

Het was nog maar 8 uur s' ochtends maar we konden gelukkig wel al onze hotelkamer in. Ik moest echt even liggen. Later kwam ik erachter dat Quito dus op 2800 meter ligt, vandaar dat ik me weer zo slecht voelde. Ik kan niet tegen hoogtes...
Toen we eindelijk de kracht hadden gevonden om weer op te staan gingen we opzoek naar wat te eten.
Alles viel me zwaar en ik kwam nauwelijks vooruit, ik voelde me zo slap als een vaatdoekje.
We kwamen langs een paar kerken en mooie gebouwen en gingen vervolgens opzoek naar de evenaar. Maar dit bleek lastiger dan gedacht, de evenaar die stond aangegeven op onze kaart was daar helemaal niet. We vroegen wat rond en kregen verschillende aanwijzingen: nog een half uurtje, nog 1,5 uur, nog 3 keer overstappen. Niet wetende welke weg of bus de juiste was gaven we het op en gingen terug richting ons hostel. 
Daar at ik eindelijk m'n blikje heerlijke spinazie op die Kirsten voor me mee had genomen, zo lekker!

S' avonds deden we een drankje met twee meiden die ik in Cusco had leren kennen, leuk om die nog even weer te zien. 
De volgende ochtend een lekker ontbijtje voor 1,5 dollar en op naar het busstation om richting Colombia te gaan. 
Er gingen geen bussen de grens over dus namen we de bus naar het plaatsje aan de grens: Tulcán.